فروش آنلاین قهوه اصل
فروش آنلاین قهوه اصل
اسیدیته قهوه، فراتر از یک طعم ترش ساده است. این ویژگی قهوه به طعم‌های روشن، تند و میوه‌ای مربوط می شود که اغلب با قهوه‌های باکیفیت و تخصصی مرتبط است. درک این جنبه از طعم قهوه، برای هر علاقه‌مند به این نوشیدنی جذاب ضروری است. اسیدیته دلپذیر، برخلاف ترشی ناخوشایند که معمولاً یک نقص محسوب می‌شود، به قهوه شخصیتی زنده، شفاف و پرجنب‌وجوش می‌بخشد. می‌توان آن را به گازدار بودن یک نوشابه تشبیه کرد؛ بدون این تندی و شادابی ناشی از اسیدیته، قهوه می‌تواند بی روح و کسل‌کننده به نظر برسد.
اسیدیته به قهوه کمک می‌کند تا نت‌های طعمی خود را آشکار سازد و به همین دلیل، بسیاری از متخصصان قهوه توصیه می‌کنند که قهوه‌های با اسیدیته بالا را بدون افزودن شکر یا خامه میل کنید تا طعم‌های واقعی آن به خوبی حس شود. علاوه بر این، اسیدیته می‌تواند به متعادل کردن طعم‌های تلخ موجود در قهوه کمک کند. این تعادل، همان چیزی است که یک فنجان قهوه معمولی را به یک تجربه دلچسب تبدیل می‌کند. خرید آنلاین قهوه در ادامه با شما بیشتر در مورد این خاصیت قهوه صحبت می کند.
اسیدیته قهوه(ACIDITY)، نتیجه یک فرایند پیچیده بین اسیدهای آلی مختلف، فرآیندهای برشته‌کاری و روش‌های دم‌آوری است. درک این مطلب، به روشن شدن ماهیت واقعی اسیدیته قهوه کمک می‌کند.
دانه‌های قهوه، چه در حالت سبز و چه پس از روست و دم‌آوری، حاوی مجموعه‌ای از اسیدهای آلی و معدنی هستند که هر یک به پروفایل طعم نهایی قهوه کمک می‌کنند. در دانه‌های قهوه سبز، اسیدهای اصلی شامل اسید کلروژنیک، اسید کینیک، اسید سیتریک و اسید مالیک هستند. این اسیدها، سازنده های طعمی هستند که در طول فرآوری و دم‌آوری دستخوش تغییر می‌شوند.
پس از دم‌آوری قهوه، اسیدهای غالب در آن شامل اسید کلروژنیک، اسید کینیک، اسید سیتریک، اسید مالیک، اسید استیک، اسید فرمیک، اسید لاکتیک، اسید گلیکولیک و اسید فسفریک هستند. علاوه بر اسیدهای آلی، اسیدهای معدنی مانند اسید فسفریک نیز در دانه‌های قهوه وجود دارند. هر نوع دانه قهوه، غلظت‌های متفاوتی از این اسیدهای طبیعی را در خود دارد که به تنوع طعمی گسترده در قهوه کمک می‌کند.
یک نکته مهم در مورد اسیدهای قهوه، تحول دینامیکی آن‌ها در طول فرآیند است. اسیدهای کلروژنیک، که به وفور در دانه‌های سبز یافت می‌شوند، در طول برشته‌کاری تجزیه می‌شوند و به ترکیبات دیگری تبدیل می‌شوند. این تغییر و تحول شیمیایی، نقش حیاتی در شکل‌گیری پروفایل طعمی نهایی قهوه دارد. به عبارت دیگر، طعم نهایی قهوه نه تنها به ترکیب شیمیایی اولیه دانه بستگی دارد، بلکه نتیجه واکنش‌های شیمیایی پیچیده‌ای است که در هر مرحله از فرآوری رخ می‌دهد. درک این فرایند های شیمیایی کمک می‌کند تا کیفیت و تنوع طعم قهوه را بیشتر درک کنیم.
اسیدیته در علم شیمی با استفاده از مقیاس pH اندازه‌گیری می‌شود که از ۰ تا ۱۴ متغیر است. در این مقیاس pH 7 خنثی در نظر گرفته می‌شود، در حالی که مقادیر کمتر از ۷ اسیدی و مقادیر بیشتر از ۷ قلیایی (بازی) هستند.
بیشتر قهوه‌ها در مقیاس pH اسیدی محسوب می‌شوند و معمولاً مقادیر pH آن‌ها بین ۴.۸ تا ۶.۰ قرار می‌گیرد. به طور دقیق‌تر، pH قهوه معمولاً در محدوده ۴.۸۵ تا ۵.۱۰ است. قهوه‌ای با اسیدیته پایین‌تر، مقدار pH نزدیک به ۵/۱۰خواهد داشت، در حالی که قهوه‌ای با اسیدیته بالاتر، pH نزدیک به ۴/۸۵ را نشان می‌دهد. برای درک بهتر این مقادیر، می‌توان قهوه را با سایر نوشیدنی‌های رایج مقایسه کرد؛ قهوه اسیدیته کمتری نسبت به بسیاری از آبمیوه‌ها مانند آب پرتقال و آب زغال‌اخته، و همچنین نوشابه‌های گازدار مانند کوکاکولا و اسپرایت دارد.
با این حال، مهم است که بین pH (اندازه‌گیری کمی اسیدیته) و درک حسی ترشی تمایز قائل شویم. درک طعم ترشی در قهوه تنها به غلظت اسیدها یا pH بستگی ندارد. عوامل دیگری مانند تلخی، گس‌بودن و عطر قهوه نیز می‌توانند بر چگونگی درک و حس اسیدیته تأثیر بگذارند. این بدان معناست که یک قهوه با pH پایین‌تر لزوماً طعم ترش‌تری نخواهد داشت اگر سایر عناصر موجود در آن، اسیدیته و ترشی قهوه را به خوبی متعادل کنند.
اسیدیته قهوه، از لحظه رشد دانه در مزرعه تا دم آوری در فنجان قهوه، تحت تأثیر عوامل متعددی قرار می‌گیرد. این عوامل شامل نوع دانه، شرایط رشد ،روش فرآوری، درجه برشته‌کاری، کیفیت آب و حتی نحوه دم‌آوری می‌شوند.
نوع دانه قهوه، یکی از اساسی‌ترین عوامل تعیین‌کننده اسیدیته آن است. به طور کلی، دانه‌های عربیکا معمولاً اسیدی‌تر و طعم‌دارتر از دانه‌های روبوستا هستند. در مقابل، دانه‌های روبوستا دارای قند کمتر و دو برابر کافئین بیشتر از عربیکا هستند که منجر به دم‌آوری نوشیدنی ای با اسیدیته کمتر می‌شود. این تفاوت به دلیل ساختار شیمیایی و ژنتیکی متفاوت این دو گونه اصلی قهوه است.
در میان واریته‌های عربیکا، تنوع قابل توجهی در میزان اسیدیته وجود دارد. واریته‌های مختلف عربیکا، سطوح متفاوتی از اسیدهای آلی را تولید می‌کنند که پروفایل اسیدی آن‌ها را متفاوت می‌کند. به عنوان مثال، واریته تیپیکا، یکی از قدیمی‌ترین و از نظر ژنتیکی مهم‌ترین گونه های عربیکا است که به عنوان جد بسیاری از گونه‌های معروف قهوه امروزی شناخته می‌شود. این واریته به دلیل کیفیت بالا ، شیرینی خاص و طعم‌های تمیز و متعادل با اسیدیته پیچیده و نت‌های میوه‌ای و گلی شناخته شده است.
طعم تیپیکا می‌تواند شامل سیب، آجیلی، کارامل ، میوه‌های قرمز، مرکبات، عسل، چای و گل‌ها باشد. علاوه بر این، تیپیکا در خاک‌های فرال (ferral soils) رایحه‌های میوه‌ای با پروفایل اسیدی ظریف و در خاک‌های آتشفشانی نت‌های آجیلی و ادویه‌ای ارائه می‌دهد. این نشان می‌دهد که پتانسیل اسیدیته قهوه تا حد زیادی در ژنتیک دانه ریشه دارد و انتخاب گونه قهوه، اولین گام در اسیدیته آن است.
شرایط رشد، که اغلب با اصطلاح “تروآر” (Terroir) شناخته می‌شود، مجموعه‌ای از عوامل محیطی شامل ارتفاع، نوع خاک و آب و هوا است که به طور قابل توجهی بر کیفیت و اسیدیته قهوه تأثیر می‌گذارد.
ارتفاع
قهوه‌هایی که در ارتفاعات بالاتر رشد می‌کنند، معمولاً اسیدیته بیشتری دارند. دلیل این امر، دمای خنک‌تر در ارتفاعات است که باعث کندتر شدن فرآیند رسیدن گیلاس‌های قهوه می‌شود. این رشد آهسته‌تر، به دانه فرصت بیشتری می‌دهد تا اسیدهای آلی پیچیده‌تر و قندهای بیشتری را در خود داشته باشد که به نوبه خود به اسیدیته روشن‌تر و طعم‌های ظریف‌تر در نوشیدنی قهوه منجر می‌شود.
خاک
ترکیب خاک نیز نقش حیاتی در اسیدیته قهوه دارد. خاک‌های غنی از مواد مغذی، به ویژه خاک‌های آتشفشانی، مواد معدنی ضروری مانند منیزیم، فسفر، پتاسیم و کلسیم را برای گیاه قهوه فراهم می‌کنند. این مواد معدنی نه تنها بر سلامت کلی گیاه تأثیر می‌گذارند، بلکه به طور مستقیم بر تراکم دانه‌ها، اسیدیته و بادی (حس دهانی) قهوه نهایی اثرگذار هستند. خاک‌های آتشفشانی به دلیل زهکشی خوب و ذخیره آب عمیق، برای رشد قهوه ایده‌آل هستند.
آب و هوا
الگوهای بارش و تفاوت‌های دمایی بین روز و شب نیز تأثیر قابل توجهی بر کشت قهوه و اسیدها دارند. مناطقی با نوسانات دمایی مشخص، اغلب دانه‌هایی با پروفایل‌های اسیدی پیچیده‌تر تولید می‌کنند. بارندگی منظم برای رشد مناسب میوه ضروری است، در حالی که دوره‌های خشک مشخص برای برداشت موفقیت‌آمیز اهمیت دارند.
کشت در سایه
روش کشت در سایه، که در آن گیاهان قهوه زیر درختان بزرگ‌تر رشد می‌کنند، به تنظیم دما کمک کرده و از گیاهان در برابر نور مستقیم خورشید محافظت می‌کند. این رشد کندتر در سایه و ارتفاعات بالاتر، باعث می‌شود مواد مغذی بیشتری وارد میوه شود و در نتیجه سطح بالاتری از اسیدهای آلی و قندها در قهوه ایجاد شود. این فرآیند به توسعه طعم‌های پیچیده‌تر و اسیدیته مطلوب‌تر کمک می‌کند.
این عوامل محیطی به طور پیچیده‌ای با یکدیگر در ارتباط هستند و به طور جمعی، پروفایل اسیدیته دانه قهوه را شکل می‌دهند. این ارتباط عمیق بین محیط و طعم، دلیل اصلی ویژگی‌های منحصربه‌فرد قهوه‌های تک‌خاستگاه (Single Origin) است.
پس از برداشت، روش فرآوری قهوه تأثیر چشمگیری بر اسیدیته و طعم نهایی فنجان قهوه دارد.
فرآوری شسته ( Washed/Wet Process )
در این روش، پالپ میوه قهوه به صورت دستی یا مکانیکی از دانه جدا می‌شود وسپس دانه‌ها شسته و خشک می‌شوند. این فرآیند باعث تولید قهوه‌هایی با اسیدیته بالاتر و طعم‌های تمیزتر و شفاف‌تر می‌شود. دلیل این امر این است که دانه زمان کمتری برای جذب قندها و طعم‌ها از پالپ میوه دارد و به همین دلیل، ویژگی‌های ذاتی دانه بیشتر برجسته می‌شود. بسیاری از قهوه‌های تخصصی (Specialty Coffees) با این روش فرآوری می‌شوند .
فرآوری طبیعی (Natural/Dry Process)
این روش، یک فرایند سنتی‌تر است که ریشه‌های آن به اتیوپی بازمی‌گردد. در این فرآیند، گیلاس‌های قهوه به صورت کامل (با پوست و پالپ) خشک می‌شوند و میوه روی دانه باقی می‌ماند. این فرآیند باعث افزایش شیرینی و کاهش اسیدیته قهوه می‌شود، زیرا دانه طعم‌ها و قندها را از گوشت میوه در حال خشک شدن جذب می‌کند. نت‌های میوه‌ای و قوی‌تری مانند نت‌های توت، شکلات و آجیلی در این قهوه‌ها مشاهده می‌شود. اگرچه این روش در گذشته به دلیل عدم یکنواختی، روشی با کیفیت پایین‌تر محسوب می‌شد، اما امروزه با کنترل دقیق‌تر، قهوه‌های طبیعی با کیفیت بالا نیز تولید می‌شوند.
فرآوری عسلی( Honey/Pulped Natural Process)
این روش، بین فرآوری شسته و طبیعی قرار می‌گیرد. در این فرآیند، پوست میوه جدا می‌شود اما مقدار مشخصی از موسیلاژ (پالپ چسبناک میوه) عمداً روی دانه باقی می‌ماند و سپس دانه‌ها خشک می‌شوند. نام “عسلی” به دلیل چسبندگی دانه‌ها در طول فرآوری است، نه لزوماً طعم عسل. این فرآیند منجر به قهوه‌ای با اسیدیته کمتر، شیرینی شدیدتر و حس دهانی پیچیده‌تر می‌شود.
درجه برشته‌کاری یکی از مهم‌ترین عواملی است که به طور مستقیم بر اسیدیته نهایی قهوه تأثیر می‌گذارد. یک قانون کلی در این زمینه وجود دارد: هرچه برشته‌کاری تیره‌تر باشد، اسیدیته قهوه کمتر است. این رابطه معکوس، نتیجه تغییرات شیمیایی است که در طول فرآیند روستینگ رخ می‌دهد.
برشته‌کاری روشن ( Light Roast )
قهوه‌های با روست روشن، بیشترین اسیدیته را دارند. این دانه‌ها برای مدت کوتاه‌تری و در دماهای پایین‌تر (حدود ۱۸۰ تا ۲۰۵ درجه سانتی‌گراد) برشته می‌شوند. در نتیجه، بیشتر ویژگی‌های اصلی خود، از جمله اسیدهای طبیعی و قندها، را حفظ می‌کنند. این اسیدیته است که به قهوه‌های با روست روشن اغلب نت‌های گلی و مرکباتی می‌بخشد.
برشته‌کاری متوسط( Medium Roast )
در قهوه‌هایی با روست متوسط، اسیدیته متعادل‌تر است. این دانه‌ها در دماهای بالاتر (حدود ۲۱۰ تا ۲۲۰ درجه سانتی‌گراد) برشته می‌شوند و تعادلی بین حفظ اسیدیته اصلی دانه و طعم‌های جدید ناشی از برشته‌کاری ایجاد می‌کنند.
برشته‌کاری تیره( Dark Roast )
قهوه‌های با برشته‌کاری تیره، کمترین اسیدیته را دارند. در این مرحله، دانه‌ها در دماهای بسیار بالا (بیش از ۲۴۰ درجه سانتی‌گراد) و برای مدت طولانی‌تری برشته می‌شوند. این فرآیند طولانی‌تر، باعث تجزیه بیشتر اسیدهای آلی موجود در دانه می‌شود.
پیشنهاد می شود بخوانید: برشتکاری قهوه
یک نکته حیاتی این است که روست بیش از حد می‌تواند اسیدهای آلی مفید را تجزیه کرده و آن‌ها را به اسیدهای کلروژنیک تلخ تبدیل کند. این امر می‌تواند به طعم تلخ یا ترشی ناخوشایند در قهوه منجر شود. درجه برشته‌کاری به عنوان یک تنظیم‌کننده اصلی برای اسیدیته عمل می‌کند.
آب، عنصری اغلب نادیده گرفته شده اما حیاتی در دم‌آوری قهوه است. با توجه به اینکه تقریباً ۹۸% یک فنجان قهوه را آب تشکیل می‌دهد، کیفیت و ترکیب شیمیایی آب نقش اصلی و حیاتی در کیفیت و طعم نهایی، از جمله اسیدیته، ایفا می‌کند. آب به عنوان یک حلال قوی عمل می‌کند که ترکیبات طعمی را از دانه‌های قهوه استخراج می‌کند.
سطح PHآب
PH آب مورد استفاده برای دم‌آوری قهوه، بر حلالیت ترکیبات قهوه تأثیر می‌گذارد. به طور ایده‌آل، آب باید کمی اسیدی باشد) pH 6/5 تا /۵۷ (تا عصاره‌گیری به بهترین نحو انجام شود. برخی نیز PH 7 (خنثی) را برای بیشتر قهوه‌ها و روش‌های دم‌آوری توصیه می‌کنند. مقادیر PH بسیار بالا یا پایین می‌تواند منجر به طعم‌های نامتعادل در قهوه شود.
محتوای مواد معدنی (سختی آب)
میزان مواد معدنی محلول در آب، مانند کلسیم و منیزیم، بر کیفیت استخراج طعم‌ها تأثیر می‌گذارد. آب سخت، که غنی از این مواد معدنی است، ممکن است اسیدیته را کاهش داده و تلخی را افزایش دهد. این مواد معدنی با مولکول‌های قهوه واکنش داده و بر فرآیند استخراج تأثیر می‌گذارند. در مقابل، آب بیش از حد نرم ممکن است منجر به فنجانی بی‌مزه و بدون شخصیت شود.
کل جامدات محلول یا TDS
TDS به میزان کل مواد معدنی و ترکیبات محلول در آب اشاره دارد. آب با سطح TDS مناسب (بین ۱۰۰ تا ۲۵۰ ppm) می‌تواند به طور مؤثری طعم‌های قهوه را استخراج کند.
کلر
کلر، که اغلب برای ضدعفونی آب شهری استفاده می‌شود، می‌تواند طعم‌ها و رایحه‌های نامطلوب و ناخوشایندی به قهوه اضافه کند و تعادل طعم‌ها را بر هم بزند.
اندازه آسیاب و زمان عصاره‌گیری دو عامل کلیدی هستند که به طور مستقیم بر اسیدیته نهایی قهوه تأثیر می‌گذارند. این دو عامل، اهرم‌های اصلی برای تنظیم نهایی اسیدیته هستند که اختیارشان در دست شما است.
اندازه آسیاب
اندازه ذرات قهوه آسیاب شده به طور مستقیم بر میزان تماس سطح قهوه با آب و در نتیجه بر سرعت و کیفیت عصاره‌گیری تأثیر می‌گذارد.
آسیاب ریز: سطح تماس بیشتری با آب ایجاد می‌کند و منجر به عصاره‌گیری سریع‌تر ترکیبات، از جمله اسیدها می‌شود. این امر می‌تواند به اسیدیته بیشتر در قهوه منجر شود. با این حال، اگر زمان دم‌آوری به درستی تنظیم نشود، آسیاب بیش از حد ریز می‌تواند به عصاره‌گیری بیش از حد و طعم ترش یا تلخ ناخوشایند منجر شود.
آسیاب درشت: سرعت عصاره‌گیری را کاهش می‌دهد و می‌تواند به تولید فنجانی با اسیدیته متعادل‌تر یا کمتر کمک کند.
زمان عصاره‌گیری
مدت زمانی که آب با قهوه آسیاب شده در تماس است، تأثیر مستقیمی خواص قهوه شما از جمله اسیدیته دارد.
زمان دم‌آوری طولانی‌تر: باعث می‌شود ترکیبات بیشتری، از جمله قندها و روغن‌ها، از قهوه استخراج شوند. این امر به تعادل اسیدها کمک کرده و منجر به فنجانی با اسیدیته کمتر و طعم‌های شیرین‌تر و کامل‌تر می‌شود.
زمان دم‌آوری کوتاه‌تر: می‌تواند منجر به قهوه‌ای ترش شود. این “ترشی” اغلب نشانه‌ای از عصاره‌گیری ناکافی است، زیرا اسیدها اولین ترکیباتی هستند که در ابتدای فرآیند دم‌آوری استخراج می‌شوند و طعم‌های شیرین‌تر و تلخ‌تر فرصت کافی برای تعادل پیدا نمی‌کنند.
روش‌های مختلف دم‌آوری، به دلیل تفاوت در زمان تماس آب و قهوه و نحوه جریان آب، بر اسیدیته نهایی تأثیر می‌گذارند:
اسپرسو: معمولاً به دلیل زمان تماس کوتاه و فشار بالا، اسیدی‌ترین روش تهیه قهوه است.
فرنچ پرس و کلد برو : این روش‌ها به دلیل زمان تماس طولانی‌تر و عدم وجود فیلتر کاغذی که روغن‌ها را جذب کند، معمولاً کمترین اسیدیته را دارند. در کلد برو، دمای پایین آب نیز به کاهش استخراج اسیدها کمک می‌کند.
پور اُوِر : این روش می‌تواند طیف وسیعی از اسیدیته را تولید کند و به شدت به تکنیک ریختن آب و زمان شکوفایی (Blooming) بستگی دارد. مرحله شکوفایی که در آن آب داغ برای اولین بار روی قهوه آسیاب شده ریخته می‌شود، برای آزاد شدن دی‌اکسید کربن و یکنواخت شدن بستر قهوه حیاتی است. این کار از کانال‌زنی (channeling) جلوگیری می‌کند که می‌تواند منجر به عصاره‌گیری نامطلوب و اسیدیته بالا شود.
درک اسیدیته قهوه فراتر از یک حس ترش ساده است. این ویژگی به مجموعه‌ای از طعم‌های روشن، تند و گاهی میوه‌ای اشاره دارد که به جذابیت قهوه می‌افزاید. تمایز بین اسیدیته مطلوب و ترشی ناخوشایند، کلید لذت بردن از قهوه است.
اسیدهای مختلف موجود در قهوه، مسئول ایجاد نت‌های طعم هستند
اسید سیتریک: این اسید که به وفور در مرکبات یافت می‌شود، نت‌های لیمو، لیموترش، پرتقال و سایر مرکبات را در قهوه ایجاد می‌کند.۳ این طعم‌ها اغلب به عنوان روشن و زنده توصیف می‌شوند.
اسید مالیک: این اسید که در سیب و گلابی وجود دارد، نت‌های سیب سبز را تداعی می‌کند.
اسید فسفریک: این اسید به قهوه نت‌های شیرین، تند و گاهی حس “گازدار یا درخشانمی‌بخشد.
اسید استیک: در غلظت‌های متوسط، اسید استیک می‌تواند حس تیزی دلپذیر و طعم لیمو را ایجاد کند. اما در غلظت‌های بالا، بوی تخمیر مشخصی شبیه به سرکه دارد.
اسید تارتاریک: این اسید که در انگور یافت می‌شود، می‌تواند نت‌های انگور را به قهوه بدهد.
اسیدیته مطلوب در قهوه، نشان‌دهنده یک فنجان قهوه با کیفیت و متعادل است. این اسیدیته، طعم‌های میوه‌ای و گلی را تداعی می کند و در مقابل، قهوه بیش از حد اسیدیکه طعمی ترش و خشن دارد، معمولاً نشانه‌ای از یک مشکل در فرآیند تهیه است. این ترشی ناخوشایند می‌تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود:
عصاره‌گیری ناکافی
اسیدها اولین ترکیباتی هستند که در طول دم‌آوری استخراج می‌شوند. اگر فرآیند عصاره‌گیری به اندازه کافی طولانی نباشد یا اندازه آسیاب خیلی درشت باشد، قندها، روغن‌ها و سایر طعم‌دهنده‌های شیرین فرصت کافی برای استخراج و تعادل اسیدها را پیدا نمی‌کنند. در نتیجه، اسیدها غالب شده و طعم ترش و نامتعادلی ایجاد می‌کنند.
برشته‌کاری ناکافی
اگر دانه‌های قهوه به اندازه کافی برشته نشوند، ممکن است طعمی ترش، خام و تقریباً علفی داشته باشند. این به دلیل این است که واکنش‌های شیمیایی لازم برای تبدیل ترکیبات خام به طعم‌های دلپذیر و کاراملی شده (مانند واکنش میلارد) به طور کامل رخ نداده‌اند. و هم چنین کهنگی دانه‌ها یعنی پس از چند هفته از برشته‌کاری، شروع به از دست دادن تعادل طعمی خود می‌کنند و ممکن است طعم ترش‌تری پیدا کنند.
راهکارهای عملی برای تنظیم اسیدیته قهوه
انتخاب دانه و درجه برشته‌کاری مناسب
کنترل اسیدیته قهوه، از همان مرحله انتخاب دانه شروع می‌شود. با درک ویژگی‌های ذاتی هر دانه و درجه برشته‌کاری، می‌توان بر اسیدیته نهایی تأثیر گذاشت.
نوع دانه: دانه‌های عربیکا را انتخاب کنید، زیرا این گونه به طور طبیعی پیچیده‌تر و اسیدی‌تر از روبوستا است.
منطقه رشد: به دنبال قهوه‌هایی باشید که در ارتفاعات بالا رشد کرده‌اند، مانند قهوه‌های اتیوپی یا کنیا، که به دلیل رشد آهسته‌تر اسیدیته ببیشتری دارند.
درجه برشته‌کاری: برشته‌کاری روشن یا LIGHT را انتخاب کنید. این نوع برشته‌کاری، اسیدهای طبیعی دانه را بیشتر حفظ می‌کند و به طعم‌های روشن، میوه‌ای و گلی منجر می‌شود.
نوع دانه: می‌توانید از دانه‌های روبوستا استفاده کنید که به طور طبیعی اسیدیته کمتری دارند.
درجه برشته‌کاری: برشته‌کاری تیره را انتخاب کنید. فرآیند طولانی‌تر برشته‌کاری، اسیدهای آلی را تجزیه کرده و به قهوه‌ای با بادی کامل‌تر و نت‌های شکلاتی یا آجیلی منجر می‌شود.
روش‌های خاص دم‌آوری: قهوه‌های تهیه شده با روش کلد برو و فرنچ پرس به طور طبیعی اسیدیته کمتری دارند. این روش‌ها به دلیل زمان تماس طولانی‌تر ویا دمای پایین‌تر، به استخراج متعادل‌تر ترکیبات کمک می‌کنند.
پس از انتخاب دانه و درجه برشته‌کاری، تنظیم دقیق اندازه آسیاب و زمان دم‌آوری، اهرم‌های اصلی برای کنترل ریزبینانه اسیدیته در فنجان شما هستند
اندازه آسیاب: از آسیاب درشت‌تر استفاده کنید. آسیاب درشت‌تر، سطح تماس کمتری با آب ایجاد می‌کند و سرعت عصاره‌گیری اسیدها را کاهش می‌دهد، که منجر به قهوه ای با اسیدیته ملایم‌تر می‌شود.
زمان دم‌آوری: زمان دم‌آوری را طولانی‌تر کنید. این کار به طعم‌های شیرین‌تر و ترکیبات دیگر فرصت می‌دهد تا به طور کامل استخراج شوند و اسیدهای اولیه را متعادل کنند.
تکنیک ریختن آب (در روش پور اُوِر): آب را آهسته‌تر بریزید تا زمان تماس آب با قهوه افزایش یابد. این کار به عصاره‌گیری یکنواخت‌تر و کامل‌تر کمک می‌کند.
اندازه آسیاب: از آسیاب ریزتر استفاده کنید. این کار سطح تماس بیشتری ایجاد کرده و استخراج اسیدها را تسریع می‌کند. با این حال، باید مراقب باشید که به عصاره‌گیری بیش از حد و طعم تلخ یا ترش ناخوشایند منجر نشود.
زمان دم‌آوری: زمان دم‌آوری را کوتاه‌تر کنید.
نکته مهم در استفاده از فیلتر کاغذی
قبل از افزودن پودر قهوه، فیلتر کاغذی را با آب گرم بشویید. این کار به حذف هرگونه طعم کاغذی ناخواسته که می‌تواند بر طعم نهایی قهوه و درک اسیدیته آن تأثیر بگذارد، کمک می‌کند. شستشو همچنین به گرم شدن ابزار دم‌آوری کمک می‌کند.
شیر یا خامه: افزودن کمی شیر یا خامه به قهوه، می‌تواند به طور مؤثری اسیدیته آن را کاهش دهد. دلیل این امر این است که محصولات لبنی حاوی کلسیم هستند که به طور طبیعی PH قهوه را خنثی می‌کند و طعم اسیدی را ملایم‌تر می‌سازد.
نمک: افزودن یک نوک انگشت نمک به قهوه نیز می‌تواند به خنثی کردن اسیدیته درک شده کمک کند. این یک روش ساده و سریع برای تعدیل طعم است.
شیرین‌کننده‌ها: استفاده از شیرین‌کننده‌هایی با سطوح قلیایی بالاتر مانند شربت افرا، نیز می‌تواند به کاهش اسیدیته قهوه کمک کند.
دستیابی به تعادل مطلوب در اسیدیته، مستلزم درک عوامل متعدد ی است که از مزرعه تا فنجان بر قهوه تأثیر می‌گذارند. این عوامل شامل انتخاب دقیق نوع دانه و واریته ،شرایط رشد (تروآر شامل ارتفاع، خاک و آب و هوا که به طور شیمیایی دانه را شکل می‌دهند)، روش‌های فرآوری ،درجه برشته‌کاری ، کیفیت آب و در نهایت، اندازه آسیاب و زمان دم‌آوری) می‌شود. هر یک از این مراحل، به طور مستقیم بر نوع و غلظت اسیدهای موجود در قهوه و درک حسی آن‌ها تأثیر می‌گذارد.
با مسلح شدن به این دانش، می‌توانید فنجان قهوه‌ای را خلق کنید که دقیقاً با سلیقه شخصی شما در زمینه اسیدیته همخوانی دارد.
مرجع قهوه های برند و اصل
کافی ونتو، فروشگاه اینترنتی قهوه برند است که خرید آنلاین قهوه های برند و اصل در دسته‌بندی‌‌های متفاوت برای همه افراد در سراسر کشور امکان‌پذیر کرده است.
